[zaloguj się]
[pdf]

PRETORYJA (3) sb f

[od łac. ai praetorius]

e oraz o prawdopodobnie jasne (tak w pretor); a pochylone.

Fleksja
sg
N pretoryjå
A pretoryją

sg N pretoryjå (2). ◊ A pretoryją (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. Oddział wojskowy podlegający bezpośrednio głównodowodzącemu [praetoria cohors – hetmański dwor, hetmański huff Mącz 319d; halabartnicy – cohors praetoria; halabartnik, harcerz, drabant; janczarowie – praetorianus(-i) miles(-ites); żołnierz przedni (męstwem nie miescem) – praetoriani Cn] (2): Pretoryą Hetman dźierży s ſwoią chorągwią. BielSpr 70v.
Szereg: »pretoryja albo walny uf« (1): Turcy byli ſtrwożeni niewiedząc co cżynić/ cáłą noc nieſpáli ſtoiąc pogotowiu/ ſtey przycżyny/ śrzodek woyſká (zową Pretorya álbo wálny vff) śćiſniono y oſádzono ſtrzelbą BielKron 250.
2. Wyrażenie: »nawa pretoryja« = okręt, na którym przebywa dowódca (1): Nawá pretoria/ to ieſt w kthorey przełożony ſiedźiał/ y ze dwiemá drugimi/ nie wiedźieć gdźie ſie podźieli BielKron 453.

Cf PRETORYJANA

JDok