[zaloguj się]
[pdf]

RUFA (4) sb f

a jasne.

Fleksja
sg pl
N rufa
G rufy
A rufę rufy

sg N rufa (2). ◊ G rufy (1). ◊ A rufę (1). ◊ [pl A rufy.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI i XVIII – XIX w.

Tylna część okrętu (4): KlonFlis E4 marg; [[Eneasz] nawy ſpráwował ku biegu/ Aż ſie náwet do Rumów Włoſkich przybił brzegu. Nawodząc rufy k morzu/ ſtaby záſtępuią Krzywé brzegi/ á kotwie okręty gruntuią. VergKoch 150 (Linde); Puppis tył okrętu/ Ruffá. UrsinGramm 165].
Szereg: »sztaba a (i) rufa« (3): Szkuty máią ſtać vwiązáne v ſtaby y rufy/ łodźie wſzelákie tákże: y tenże [flisak] ma doglądáć cżołnow. GostGosp 88; Więc ná rybi xtałt/ wnet ſzkutę vrobił/ Y vdychtował/ y żelázem obił/ Sżtabá miáſto łbá/ á Rufá ſpráwioná/ Miáſto ogoná. KlonFlis E4.
a. O budowli tworzonej na kształt okrętu (1): y przodkowie náſzy ták zwykli budowáć Kośćioły iákoby okręty iákie/ obrácáiąc ſztabę ná wſchod ſłońcá/ á Rufę ná zachod/ á śrzod Kośćiołá iákoby máſzt ná okręćie/ wieżycżkę ábo ſzpicę ſtáwiáią ná znák y ná pámiątkę łodźi ábo Korabia Piotrowego. KlonFlis A4.

LW