[zaloguj się]
[pdf]

PRZYDZIWOWAĆ SIĘ (4) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w dziwować); a jasne.

Fleksja
inf przydziwować sie

inf przydziwować sie (4). ◊ [fut 1 pl przydziwujemy sie.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

Zapoznać się z czymś ze zdziwieniem [czemu] (4): A ſnadź trudnoby kto mogł wylicżyć ábo ſie ſłuſznie przydziwowáć tey ſkáżoney ſoli [tj. zwiedzionym przez czarta szafarzom światłości pańskiej]/ iáko y ſámá ſie zepſowáłá y záśmierdzyáłá. RejPos 338v; [A tenći ieſt cel wynioſłey zacnośći ludzi ſwiętych [...] Od tego tedy celu nie odſtępuiąc/ ná dwie cżęśći kazánie rozdzielimy. W pirwſzey przydziwuiemy ſie żywotowi y ſpráwom Ianá Krzćicielá. GrzegŻarnPos 1582 620 (Linde)].

W połączeniu szeregowym (1): co ſie s tych nowin sſtáło ſwiátu wſzytkiemu/ to ſie iuż káżdy ſnádnie temu przypátrzyć/ przyſłucháć/ y przydziwowáć może. RejPos 305.

Szereg: »przypatrzyć się a (ani) przydziwować się« (2): A ktoż ſie temu przypátrzyć á przydziwowáć może/ iákolichmy ſkryſláli/ zięmię y morze ſzukáiąc tych dziwnych wymyſłow ſwoich RejZwierc 57v, 1. [Ponadto w połączeniu szeregowym 1 r.]

Formacje współrdzenne cf DZIWIĆ.

MN