[zaloguj się]
[pdf]

PRZYKURZYĆ SIĘ (2) vb pf

Fleksja
praet
sg pl
3 m przykurzył się m pers
n subst przykurzyły się

praet 3 sg m przykurzył się (1). ◊ 3 pl subst przykurzyły się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w. s.v. przykurzyć.

Pokryć się trochę kurzem, pyłem; przen [czym] (2):
Zwroty: »nieco się przykurzyć« (1): Kátholickich záſię modlitw ktorychkolwiek/ gánić nie godźi ſię: [...] iedno iż niektore [modlitwy]/ niepewnemi odpuſty/ drugie opácznym nabożeńſtwem/ y inſzym drobnieyſzym proſzkiem nieco ſię przykurzyły/ á niektore też/ prze krotkość/ niemáło rzeczy tym czáſom potrzebnych nie dołożyły LatHar +5.

»prochem (a. proszkiem) się przykurzyć« (2): Przeto y pokuty inákſzey/ y przygotowánia więtſzego/ y ſpowiedźi pilnieyſzey potrzebá temu/ ktory ná ſię cżuie grzechy śmiertelne/ niżli owemu/ ktory ſię iákimkolwiek po niedawney zwłaſzcżá á przyſtoynie przedtym odpráwioney ſpowiedźi/ prochem grzechow powſzednich przykurzył. LatHar 111, +5.

Formacje współrdzenne cf KURZYĆ.

MP