[zaloguj się]
[pdf]

RZYGNĄĆ (3) vb pf

Fleksja
inf rzygnąć
praet
sg
3 m rzygnął

inf rzygnąć (1). ◊ praet 3 sg m rzygnął (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII w.

Gwałtownie wyrzucić coś z siebie; przen (3):
Zwroty: »duszą rzygnąć« = umrzeć [szyk zmienny] (1): Animam exhalare, duſzą rzygnąć Mącz 152d; [StryjGoniec X3v (Linde)].

»rzygnąć ogonem« = puścić wiatry (1): Alie niewiem czo ſię ſtalo Czos my barzo zaſmierdzyalo. Alboć kto rzygnal ogonem RejKup 15v.

»płomieniem rzygnąć« (1): Bo kiedy go [Kakusa] kto gonił/ wnet płomieniem rzygnął/ Y párą go siárcżáną przez ſtáie dośćignął. KlonWor 21.

Formacje współrdzenne cf RZYGAĆ.

DDJ