[zaloguj się]
[pdf]

PRZYŚLUBIĆ (1) vb pf

Fleksja
inf przyślubić
praet
sg
3 m przyślubił, przyślubi(e)ł

[inf przyślubić. ◊ fut 1 sg przyślubię.] ◊ praet 3 sg m przyślubił, [przyślubi(e)ł].

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.

1. Przyrzec, obiecać, złożyć ślub: [Compromittere. Zwolić. Przyſlubić Cervus F40 266.]

przyślubić co: Nad to Vtćiwy Broſzk Kurk [...] przyſliubil ſąm od ſiebie i potomſtwa ſwego pokoi takze wieczny. ZapKościer 1579/2. Cf przyślubić co komu.

[przyślubić co komu: iż byś go [Andolona] choć o rzecż niemożną żądáłá/ z ćięſzkośćią wielką nie mogłby opuśćić/ ábyć iey przyślubić záraz niemiał HistFort L3.

cum inf: I vyſnal ſzie przied namy yſz mv ſzie doſzcz ſtalo za yego I przyſzlvbyel the vgoda vyeczne zachowowacz I wſzythkyego ſzie yvſz vyrziekl ZapWpolKob 1547 3/23.]

a. [Oddać w opiekę, ustanowić związek [kogo komu]: Ktorą [Maryję] nam przyſzlyubÿl będącz na krzyzu, Rzekącz do Iana Zwolenyka ſwego [...], Otho mathka twoya, ktora yeſt y mąthką [!] moyą ArgWykład 41/76.]
2. [Oddać w małżeństwo [kogo komu]:
Zwrot: »za własną przyślubić«: [Junona obiecuje Eolowi:] Z których [bogiń] co nacudnieyſzą Deiopeą w ręce Tobie zá żonę oddam w małżenſtwo ſtáteczné/ Y zá właſną przyślubię [conubio iungam stabili propriamque dicabo I 73] VergKoch 7.]

Formacje współrdzenne cf ŚLUBIĆ.

Cf PRZYŚLUBIONY

KO