[zaloguj się]
[pdf]

PUSTOSZYCIEL (3) sb m

o jasne; -ciel z tekstu oznaczającego é niekonsekwentnie; -ciel-.

Fleksja
sg pl
N pustoszyci(e)l pustoszyciele
I pustoszycielem; -em, -(e)m

sg N pustoszyci(e)l (3). ◊ [I pustoszycielem; -em, -(e)m. ◊ pl N pustoszyciele. ]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (trzy z niżej notowanych przykładów) i XVIII w.

Ten, kto pustoszy; niszczyciel; grabieżca; vastator Mącz, Vulg, Cn; depopulator Vulg, Cn; populator Mącz, Cn; grassator Mącz; dissipator PolAnt; direptor, eversor Cn (3): Turca etiam significat vastatorem, Puſtoſzyciel/ Káźiciel. Mącz 470a, 148d, 312d; [ktory niedowiárkiem ieſt/ nie wiernie cżyni: ktory puſtoſſyćielem ieſt/ burzy. Leop Is 21/2 (Linde), Ier 6/26, 51/53; BudBib Nah 2/1; Volck Xxxv; WujBib Is 16/4 (Linde)].
[Szereg: »pustoszyciel a burzyciel«: A iáko Iſráelcżyci ſtáli ſie nieprzyaćielmi duſz ſwych/ ábowiem puſtoſſyćiele á burzićiele ſnich powſtáli. FlawHist 83.]

AN