[zaloguj się]
[pdf]

SAMOTNY (1) ai

a jasne; o prawdopodobnie jasne (tak w samo-).

Fleksja
sg
mNsamotny
Isamotnym
pl
G samotnych

sg m N samotny. ◊ [I samotnym. ◊ pl G samotnych.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVIII w.

1. Występujący pojedynczo, bez innych:
[Szereg: »jedyniec abo samotny«: Ale mowi [Jezus, Ioann 14/1: wierzycie] w Bogá po proſtu/ o ſámym to tylko Bogu oycu rozumieiąc/ á nie o trzech w tym iednym Bogu perſonách/ iáko K⟨siądz⟩ G⟨ilowski⟩ wſzędy wykłádá Bogá/ niechcąc go nigdy mieć iedyńcem/ ábo ſámotnym w perſonách/ ále zaraz oycá/ ſyná y duchá. CzechRozsądek 65v.]
a. Bez towarzystwa, bez pomocy: Ná wſiach thy rzecży [tj. branie wzoru z mądrzejszych] ták ſnádnie przyść nie mogą/ ábowiem ſámotny cżłowiek nie máiąc przed ocżymá przykłádnych ludzi/ wpada cżęſto w Melánkolią álbo w teſkność BielKron 334v; [A iż cżłowiek ſam przez ſię/ iáko ſtrácona owiecżká/ nie vmie ná drogę dobrą ſámá przez ſię náwroćić ſie á obacżyć/ [...] táko też on ſámotny kierowáć ſie álbo gnárowáć/ przethoſz Pan iednego drugiemu [...] porucżył GilPos 195].
2. [Wyraz nawiązujący do rzeczownika w poprzednim tekście: ten, o którym mowa: A gdy ſłyſzymy obietnice vcżynkom dobrym/ tedy wiedzmy/ iże nie dla ich [= nich] ſámotnych to/ ále dla wiáry/ s ktorey iák z dobrego drzewá owoce wychodzą. GilPos 120v.]

KW, (LWil)