Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: BŁYSZCZAK

Następne hasło: BŁYSZCZĄCY SIĘ »

BŁYSZCZĄCY (5) part praes act

błyszczący (4), bliszczący (1); błyszczący RejWiz, GrabowSet; błyszczący : bliszczący RejZwierc (2 :1).

Fleksja

sg
m	N	błyszczący	n	N
	G			G	błyszcząc(e)go
	L			L	błyszczącym

pl
G		błyszczących
A	subst	błyszcząc(e)

sg m N błyszczący (1). ◊ n G błyszcząc(e)go (1). ◊ L błyszczącym (1). ◊ pl G błyszczących (1). ◊ A subst błyszcząc(e) (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Świecący, lśniący, połyskujący (4)
- a. O źródłach światła (1)
- b. O odblasku, połysku przedmiotów lśniących (3)
2. Wyróżniający, odcinający się od tła jaskrawością lub jasnością barwy, jaśniejący (1)

1. Świecący, lśniący, połyskujący (4):

a. O źródłach światła (1): Sławiąc/ iák przez ćię [Panie] niebá ſą ſtworzone/ Ich vbior/ z gwiazd błyſzcżących GrabowSet E2v.

b. O odblasku, połysku przedmiotów lśniących (3):

Wyrażenie: »błyszczące złoto« (3): RejWiz 7; Zacny to ſzáfir przy błyſzcżącym złocie/ Gdy ſpráwiedliwość zoſtawa przy cnocie. RejZwierc 211v, 19v.

2. Wyróżniający, odcinający się od tła jaskrawością lub jasnością barwy, jaśniejący (1): Kwiatek błyſzcżący ſnádnie w gnoiu leży/ Tákże chłop hárdy co ſie pychą ieży RejZwierc 218v.

Synonim: świecący.

Cf BLESZCZĄCY, [BŁYSKAWY], BŁYSZCZEĆ