[zaloguj się]
[pdf]

DUP (3) sb m

p miękkie.

Fleksja
sg pl
N duṕ
A duṕ
L dupiu dupioch

sg N duṕ (1). ◊ A duṕ (1). ◊ [L dupiu.] ◊ pl L dupioch (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

1. Dziupla, wypróchniały otwór w drzewie; cavum a. antrum exesae arboris, concavus, inanis arbor Cn (2): Nalazłſzy [kukułka] ſobie iamę w ziemi albo dup w drzewie/ tam ſobie nanoſi cżymby ſie czałą zimę przeżywiła. FalZioł IV 23c; bowiem [synogarlice] we pniach ſprochniałych albo wdupioch: oſkubłſzy ſie z pierza, tam ſie kriją/ aże zaſię na wioſnę mylataią [!]. FalZioł IV 26b.
2. Zagłębienie, jama w ziemi lub w skale; cava Calep (1): Cava; foramen in quo aves nidificant ‒ Dup, ptąſze gniązdo. Calep 173a; [Weźmi ten pás ktoryś ſpráwił [...] y zchowayże go tám w dupiu ſkálnym [in foramine petrae] Leop Ier 13/4 (Linde)].
3. [Srom kobiecy: Ale ty wżdy [Barbaro] niebądź głupia/ Nieznáiomym nieday dudkowáć przed ſobą. KochFr 16 [dudkować zam. dupia; żartobliwe uniknięcie obscenum.]]

Synonimy: 2. dziura, macloch.

Cf DŁUP

KN