[zaloguj się]
[pdf]

DWUGĘBY (1) ai

dwugęby, [dwogęby].

Fleksja

N sg m dwugęby.

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Mający dwie twarze (kalka z łac. bifrons); przydomek boga staroitalskiego Janusa:
[Wyrażenie: »Janusz dwogęby«: O zacności ſtárodawney Lodźi [herbu]. Trwáią ieſzcże w pámięći y dźiś łodźie one/ w ktorych Ianuſz dwogęby w Heſperyiſką ſtronę Zánieśiony/ náucżył wſpináć ſie po tyce/ Nie uznány ná ten cżás krzak winney máćice PaprGniazdo 1025 (Linde błędnie: dwójgęby).]
Przen: Obosieczny, zaostrzony z dwu stron: A z vſt iego wychodził miecż oſtry (marg) N: dwugęby. (‒) [gladius anceps acutus PolAnt; ex utraque parte acutus Vulg]/ áby im pobił narody BudNT Apoc 19/15.

Synonim: dwoczelny.

ZZie