[zaloguj się]
[pdf]

DZIWIĆ (2) vb impf

Fleksja
inf dziwić
indicativus
praes
sg
1 dziwię

inf dziwić (1). ◊ praes 1 sg dziwię (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVIII w. w innym znaczeniu.

Mieć za złe komu, obwiniać kogo, gniewać się na kogo (2):

dziwić komu za co (1): a yam yeſt poſlal do v. m. [...] abisz mye pomylowal, [...] a v. m. nyeraczil pomylowacz nyzadnimj pyenyadzmy, a zatho nyedzywye v. m. yzeſcze vm nyemiely pyenyedzi LibLeg 10/122v.

dziwić o kogo (1): Drvgye my [hospodar] kazal mowycz w. m. abi nyeraczil dzywycz o poſla w. m. LibLeg 11/163.

Formacje współrdzenne: wydziwiać; dziwować, podziwować, przydziwować się.

KCh