[zaloguj się]
[pdf]

DZWONO (6) sb n

dzwono (1), zwono (5); dzwono GostGosp; zwono BartBydg, FalZioł, Mącz (2), Calep.

Oba o jasne.

Fleksja
sg pl
N zwono
A zwono dzwona

sg N zwono (4). ◊ A zwono (1). ◊ pl A dzwona (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

1. Część drewnianego obwodu koła u wozu, umocowanana dwu szprychach; testudo supra radios, tympanum Mącz; absis Calep; pars canthi lignei compactilis Cn (4): Mącz 471a; Cżynu do koł/ do wozow/ tákiego co z ſuchego rąbią doſyć przycżynić/ ſzpice/ dzwoná/ kędy wozy nápráwuią GostGosp 82.
Wyrażenie: »zwono koła, kolne« [szyk 1 : 1] (1 : 1): Tympanum item vehiculum tectum, Ridwanik/ nákrity wozek/ seu ut alii volunt, testudo supra radios, Zwono nád kolnemi ſzpicámi/ to yeſt kolne zwono. Mącz 471a; Calep 8b.
2. Kawałek ryby przeciętej w poprzek ciała; apolectum, cybium, segmentum piscis, tomus Cn (2): Spondyle (spondile), zwono rybne chrziptove BartBydg 148b; Riba ieſt naturi miękkiey: iedz iey mięſo zgrżbieta od głowy pierwſze zwono FalZioł IV 45c.

BC