[zaloguj się]
[pdf]

GONIENIE (5) sb n

o oraz pierwsze e jasne; końcowe e z tekstu nie oznaczającego -é (Cn oba e pochylone).

Fleksja
sg pl
N gonieni(e)
G gonieni(a)
A gonieniå
I gonienim
L gonieniu

sg N gonieni(e) (1). ◊ G gonieni(a) (1). ◊ I gonienim (1). ◊ L gonieniu (1). ◊ pl A gonieniå (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde bez cytatu.

1. Bieg za kimś (lub za czymś), by go ująć lub stoczyć z nim bitwę; ściganie, pościg; consectatio, insecutio Cn (3): á ſam ſię z ſwoimi ná Niemcow goniących w ciáſnym mieyſcu zásádził/ ktorych ſprácowánych gonienim gdy w záſadkę przyſzli ſnádnie do iednego pobił/ poſiekł StryjKron 492.
Wyrażenie: praw. »gonienie śladu« (1): yeſlibi [...] spoſſobem gonyenya szladv, bez liſtow staroſthi granicze, zyemye, ony do cthori wſchetl yąnt był ma bicz pytan dla ktory prziczini wſchetl. MetrKor 40/825.
Szereg: »ciągnienie albo gonienie« (1): Wiele tych fortelow bywa/ ktorymi nieprzyiaćielá nieopátrznego łácno pożyć/ zwłaſzcżá w ćiągnieniu álbo w gonieniu. BielSpr 27.
2. Zawody, turniej, potykanie się (zwłaszcza rycerskie) (2):
Wyrażenie: »gonienie na ostre« (1): Hippomachia, Bitwá á potikánie z koni Gonienie ná oſtre. Mącz 156c.
Szereg: »gonienie, zapasy« (1): Potym rozmáite gry/ gonienia/ zápaſy/ y kuglárſtwo / ktho co vmial/ vkázowano/ ku pocżćiwośći krolewſkiey. BielKron 375v.

Synonimy: 2. bitwa, igrzysko, potykanie, turniej, turnir, zapasy, zapaśnictwo, zawod.

Cf [GNANIE], GON, GONIĆ, GONITWA, GOŃBA, GOŃCZA

ZZa