[zaloguj się]
[pdf]

MĘK (1) sb m

męk, [mięk a. męk].

Fleksja

N sg męk.

Sł stp, Cn, Linde brak.

Wyśmiewany wyraz mazowiecki o niejasnym znaczeniu; może dźwiękonaśladowczy lub związany z wyrazami „męka”, „męczyć”: A zátym wnet od około ſtoiących były ſłyſzáne gwałtowńych rázow y bicia trzaſki/ y kołátánia/ y częſte niewiedzieć od kogo ięki/ pęki/ ſteki (marg) Ięk pęk/ ſtęk/ męk/ bek [lege: bęk]/ słowá Mázoweckie. (‒) StryjKron 350; [Inquirebant unus ab alio, quot sunt vocales apud Masouitas? Quidam dicebant quinque, videlicet: »Stank, penk, mienk, pock, tutka« [1513 r.] ActRector nr 2191].

ZZa