[zaloguj się]
[pdf]

OJCOWIC (3) sb m

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w ojcowski).

Fleksja
sg pl
N ojcowie ojcowicowie
A ojcowice

[sg N ojcowie.] ◊ pl N ojcowicowie (1). ◊ A ojcowice (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przyładów) – XVIII w.

Syn z prawego małżeństwa mający prawo dziedziczenia; członek rodu, potomek (3): Onym ſwym Kukułcżętom dodawa y rády Iákoby Oycowice do końcá oſzukáć: By mogli Przybyſzowie w onych dobrách kukáć. KlonWor 62, 63.

[ojcowie czyj: w tymże mieśćie ſławny Mieſzcżánin był z rodu á domu prawie przednieyſzego/ ſtárych obywátelow oycowic HistFort A3.]

W przeciwstawieniu: »ojcowic ... baster« (1): Oycowicowie drobni/ ſpokoyni/ pokorni: Báſtrowie ſą ſzcżęśliwi/ ſwowolni/ vporni. KlonWor 61.

Cf OJCZYC, OJCZYŚCIC

ZCh