Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: OPUSTOSZON

Następne hasło: OPUSTOSZYĆ »

OPUSTOSZONY (4) part praet pass pf

opustoszony (2), opustoszon (1).

Teksty nie oznaczają ó; pierwsze i drugie o prawdopodobnie jasne (tak w opustoszeć).

Fleksja

sg
m	N	opustoszony, opustoszon	f	N		n	N	opustoszon(e)
	G			G	opustoszon(e)j		G

pl
A	subst	opustoszon(e)

sg m N (attrib) opustoszony (1), (praed) opustoszon (1). ◊ [f G opustoszon(e)j.] ◊ n N opustoszon(e) (1). ◊ pl A subst opustoszon(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. s.v. opustoszyć.

Znaczenia

I. W funkcji właściwej: Zamieniony w pustkowie, zniszczony (2)
II. W funkcji przymiotnika (2)
- 1. Bezludny, opuszczony (2)
- 2. [Opuszczony, samotny]

I. W funkcji właściwej: Zamieniony w pustkowie, zniszczony; desertus PolAnt (2): Niechay będźie mieſzkánie iego opuſtoſzone/ á niech nikt nie będźie ktoby w nim mieſzkał BibRadz Act 1/20, Agg 1/9.

II. W funkcji przymiotnika (2):

1. Bezludny, opuszczony (2): Otoż wam ieſt zoſtáwion dom wáſz opuſthoſzony [domus vestra deserta] BibRadz Luc 13/35; tedy ty záſię opuſtoſzone mieyſcá oſádzi narody ludzkiemi tymi/ ktore pozna być wierne á poſłuſzne ſobie RejPos 329v.

2. [Opuszczony, samotny: Weſel ſie niepłodna kthora nie rodziſz/ wyrwi ſie á wołay ktora nie boleieſz. Abowiem potomſtwá więcey ieſt opuſtoſzoney [quia plures filii desolatae PolAnt Is 54/1]/ á niżeli tey ktora ma mężá. GilPos 58v (Linde).]

Synonimy: I. pusty; II. 1. bezludny, nieludny, nienasiadły, nieosiadły, opuszczony, pusty.

Cf OPUSTOSZYĆ