Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: OŻALEĆ

Następne hasło: OŻAŁOWAĆ »

OŻALIĆ (2) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w o-); w inf a jasne, w pozostałych formach pochylone.

Fleksja

inf	ożalić

plusq
	sg
3	m	był ożålił

conditionalis
	sg
3	m	by ożålił

inf ożalić (1). ◊ [plusq 3 sg m był ożålił.] ◊ con 3 sg m by ożålił (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

1. Opłakać, odbyć po kimś żałobę (1)
2. Odżałować, nie oszczędzić (1)

1. Opłakać, odbyć po kimś żałobę; lugere Vulg [kogo, czego] (1): Przyſſedł pothym Krol dniá ſiodmego by ożalił Dánielá: á przyſzedł do Iámy/ y weyzrzał/ á otho Dániel ſiedzący miedzy Lwy. Leop Dan 14/39; [Y przeſthał Krol Dáwid przećiwić ſie Abſalonowi/ przetho że iuż był ożalił [consolatus esset] śmierći Amnonowey. Leop 2.Reg 13/39 (Linde)].

2. Odżałować, nie oszczędzić [czego] (1): A Rimáſpi z ſamoſtrzał ięli ptaſtwo wálić/ Gdy im ſzypow nie zſtało/ zdrowia ſzło ożálić. W procach ieſzcże nádźieiá KmitaSpit C4.

Synonim: 1. opłakać.

Formacje współrdzenne cf ŻAŁOWAĆ.