![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: PONĘCIĆ SIĘ | Następne hasło: [PONĘDZIĆ SIĘ] » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
PONĘDZIĆ (1) vb pf
o prawdopodobnie jasne (tak w po-).
Fleksja
| praet | ||||
|---|---|---|---|---|
| sg | pl | |||
| 3 | m | ponędził | m pers | ponędzili |
fut 3 sg ponędzi. ◊ [praet 3 sg m ponędził. ◊ 3 pl m pers ponędzili.]
Sł stp, Cn brak, Linde także XVII w.
Znaczenia
Udręczyć, zgnębić (zwykle: wielu); affligere Vulg [kogo, co]: [Házáel tedy Kroi Syriyſki ponędził ſyny Iſráelſkie po wſſyſthkie dni Ioácházá Krolá Leop 4.Reg 13/22 (Linde); O iáko byłá w ten cżás R.P. vtrapiona w Polſzce/ przez wnętrzne walki! bo cżego Tátárowie nie ſpuſtoſzyli/ to ſwoi do oſtátká pokáźili y ponędźili vbógi lud. BielKron 1597 173 (Linde).]
W przeciwstawieniu: »ponędzić ... pomoc powstać, dodać ratunku«: [król Zygmunt III] Nieznośną lichwę z gránic ſwych wypędźi: A ieſli kogo nieſzcżeśćie ponędźi/ Pomoże powſtáć/ y doda rátunku GrochKal 17.
Formacje współrdzenne cf NĘDZIĆ.
Cf PONĘDZONY
LW