[zaloguj się]
[pdf]

RYCZENIE (4) sb n

Pierwsze e jasne; końcowe e z tekstów nieoznaczających é lub -é.

Fleksja
sg
N ryczeni(e)
A ryczeni(e)
I ryczenim

sg N ryczeni(e) (1). ◊ A ryczeni(e) (2). ◊ I ryczenim (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde w objaśnieniu s.v. ryk.

Rzeczownik od „ryczeć” (4):
1. Donośny, groźny lub żałosny głos [czyje: G pron (2), ai poss (1)] (3):
a. Wydawany przez zwierzęta; boarium Mącz (2): Thego roku w Polſzce byłá wielka źimá/ ſkąd był wielki nieurodzay/ y głod dla zdychania dobytká od głodu/ ktoremu poſpolity cżłowiek odzyerał ſnopki poſzyte y dawał vśmierzáiąc rycżenie iego. BielKron 388; Boarium, Wołowy/ álbo Bydlęcy huk/ albo Ryczenie. Mącz 26a; [ryczenye mugitus i⟨d est⟩ vox bovum ReuchlinBartBydg v2].
b. Wydawany przez ludzi (1):

W porównaniu (1): Bog Turecką moc ná lud ſwoy pobudźił/ [...] y rycżenie [rugitum] ich iáko Lwie/ ſtráſzliwe iym vcżynił. ModrzBaz 127v.

2. Lament, głośne płakanie (1):
Wyrażenie: »płacz z ryczenim« (1): Lamentum – Płacz z riczenim. Calep 579b.

Synonimy: 2. lament, płacz, płakanie.

Cf RYCZEĆ, 1. RYK

MC