[zaloguj się]
[pdf]

PRZYPOWIESTNY (1) ai

przypowiestny, [przypowiesny].

o oraz e jasne.

Fleksja
sg
mNprzypowiestny fNprzypowiestnå
pl
N subst przypowiestn(e)

sg m N przypowiestny. ◊ [f N przypowiestnå. ◊ pl N subst przypowiestn(e).]

Sł stp: przypowiestny, przypowiesny, Cn brak, Linde XVI w. (trzy z niżej notowanych przykładów).

Przymiotnik od „przypowieść” ‘przysłowie’ i ‘opowieść alegoryczna’; mający cechy przypowieści, będący przypowieścią; proverbialis Mącz: Proverbialis, Przipowiestny Mącz 328a; [Volck 702].

[W przeciwstawieniach: »przypowiestny ... prosty, własny«: że ieſt dwoiáki ſpoſob ábo obycżay piſma ś. náuki/ Ieden proſty/ drugi przypowiestny. BudArt E8; żeby one słowá/ ktore tuż przed temi mowił były nie proste słowá ále przypowiestne BudArt F8v, G3; Nie trzebá nic biło tim ludziom ſłow tich głádźić/ bo nie ſą chropáwe: nietrzebá im świecić/ bo ſą w iáſnei świátłośći poſtánowione: nietrzebá ich wikłádáć/ bo nieſą trudne/ áni przipowieſtne/ ále proſte/ właſne/ ſcżire/ nieotmienne FarnZnaj 105 (Linde).]

[Wyrażenie: »mowa przypowiesna«: Ieſt tho mowá pod podobieńſtwem przypowieſna/ iákowey Bog przez Proroki vżywa cżęſto/ y Pan Kryſtus cżęſto iey też w Ewányeliey vżywał GilPos 274 (Linde).]

JR, (LW, MN)