Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PUSZCZADŁO

Następne hasło: PUSZCZAJĄCY SIĘ »

PUSZCZAJĄCY (9) part praes act

a jasne.

Fleksja

sg
m	N	puszczający	f	N	puszczającå, puszczając(a)	n	N	puszczając(e)

pl
G		puszczających

sg m N puszczający (5). ◊ f N puszczającå (1), puszczając(a) (1). ◊ n N puszczając(e) (1). ◊ pl G puszczających (1).

Sł stp s.v. puszczać (się), Cn s.v. kroplisty; rurny słup; Linde bez cytatu s.v. puścić.

Znaczenia

1. Zwalniający, darowujący (1)
2. Z którego coś się przedostaje na zewnątrz (8)
- a. Z którego coś się wydobywa, wypływa (6)
  - α. O opadach (1)
- b. Z którego coś wyrasta (2)
  - α. O częściach roślin (1)
  - β. O włosach (1)

1. Zwalniający, darowujący (1):

Wyrażenie: »wolno [kogo z czego] puszczający« (1): tabula absolutoria, Liſt/ decret skaźń wolno kogo z czego puſzczáyący. Mącz 401a.

2. Z którego coś się przedostaje na zewnątrz [co] (8):

a. Z którego coś się wydobywa, wypływa (6):

Wyrażenia: »duszę puszczający« = umierający (1): vpadł v nog iey y miotał ſię nędznik duſzę puſzcżáiący. SkarŻyw 560.

»z siebie puszczający« [szyk 3:1] (4): Meliceris, [...] boliączká puſzczáyąca z ſiebie ropę ták yáſną y żołtą yáko miód Mącz 214b, 424b; Murex – Ribą morską purpurę z ſebie puſzczaiąca. Calep 681a, [742]b.

α. O opadach (1): Pluviosus – Vſtawnie deſzcz puſzcza, iąci [!], mokri Calep 815b.

b. Z którego coś wyrasta (2):

α. O częściach roślin (1): Virgultum, [...] Chróſt/ pień zwłaſzczá chróſt puſzczáyący. Mącz 499a.

β. O włosach (1): Vesticeps – Brode puſzczaiaci. Calep 1117b.

Cf PUSZCZAĆ