Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [SARNIĘCY]

Następne hasło: SARNO »

SARNKA (8) sb f

-å- (5), -a- (1); -å- : -a- Leop (1:1); końcowe a jasne.

Fleksja

	sg
N	sårnka
D	sårnce

sg N sårnka (7). ◊ D sårnce (1).

Sł stp: sarnki w innym znaczeniu, Cn s.v. sarn, Linde bez cytatu.

Znaczenia

Dem. od „sarna” (8)
- 1. Od znacz. ‘sarna europejska’ (5)
- 2. Od znacz. ‘gazela dorkas’ (3)

Dem. od „sarna” (8):

1. Od znacz. ‘sarna europejska’; capreolus Murm, BartBydg; hinnulus Mącz, Calep (5): A ieſli nie ma láſow álbo wod wielkich/ ázaż też zła ſarnká álbo wilcżek s ſiathkámi go poſzukawſzy RejZwierc 111.

Wyrażenie: »młoda sarnka« (4): Capreolus, ein rechbock oder capreol. Młoda ſarnká. Murm 39; BartBydg 22b; Hinnulus, Młody yelonek, Młoda ſiarnká. Mącz 156b; Calep 482b.

2. Od znacz. ‘gazela dorkas’; caprea Vulg, PolAnt; dammula Vulg (3):

W porównaniach (3): Dobądz á wyrwiey ſie iáko Sárnká z rąk/ y iáko ptak z ręki ptaſſnikowey. Leop Prov 6/5, Eccli 27/22; Namiłſzy moy podobny ieſt ſarnce ábo łániatku [!] BibRadz Cant 2/9.

Cf [SARNUSIA]