Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: BUBA

Następne hasło: BUCH »

BUCENIE (2) sb n

Teksty nie oznaczają é; pierwsze e prawdopodobnie jasne.

Fleksja

	sg
N	buceni(e)
G	buceniå

sg N buceni(e) (1). ◊ G buceniå (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Chełpienie, pysznienie się (2): Gdzież będzie twoie bucenie/ Gdy ćię iedno ćień oſtátnie [!]. BierEz N3v.

Szereg: »wszeteczność a bucenie«: Zá potrzebą ſye to dźyáło/ á nye z wſſetecznoſći álbo bucenya yákyego. KromRozm III A3.