Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: CHYCHOTAĆ SIĘ

Następne hasło: CHYCIĆ SIĘ »

CHYCHOTANIE (7) sb n

chychotanie (4), chechotanie (3); chychotanie GlabGad (4); chechotanie Mącz (2), PowodPr.

Pierwsze e, o oraz a jasne; końcowe e z tekstów nie oznaczających é.

Fleksja

	sg	pl
N	chechotani(e)
G	chychotani(a)
A	chychotani(e)	chechotaniå
L	chychotaniu

sg N chechotani(e) (2). ◊ G chychotani(a) (2). ◊ A chychotani(e) (1). ◊ L chychotaniu (1). ◊ pl A chechotaniå (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w. s.v. chychotanie się.

Znaczenia

Głośny śmiech (7)

Głośny śmiech; cachinnatio, cachinnus Mącz, Cn; risus effusus a. maximus a. mirus Cn [chechotanie vide śmiech zbytni Cn] (7): Cżemu od wielkiego chychotania boli wnątrze GlabGad Fv, Fv; Mącz 28c.

Szeregi: »chychotanie, (to jest) zbytnie śmianie (a. bezmierny śmiech)« (3): Też ſie też przydawa cżaſu chychotania to ieſt zbitniego ſmiania. GlabGad B5v, F; Mącz 28c.

»śmiech i chechotanie« (1): tedy wielkie tryumphy/ wielkie śmiechy/ y chechotánia będą z tego cżynić. PowodPr 73.

Synonim: śmiech.

Cf CHECHOTAĆ SIĘ, CHYCH, CHYCHOT