Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: CIĘGOTKI

Następne hasło: [CIĘŻA] »

CIĘTY (9) part praet pass pf i impf

pf (8), impf (1) GosłCast.

Fleksja

sg
f	A	ciętą
f	I	ciętą

pl
N	subst	cięté
G		ciętych
A	subst	cięt(e)
L		ciętych

sg f A ciętą (1). ◊ I ciętą (1). ◊ pl N subst cięté (2); -é (1), -(e) (1). ◊ G ciętych (1). ◊ A subst cięt(e) (3). ◊ L ciętych (1).

Sł stp s.v. ciąć, Cn notuje, Linde XVII w.

Znaczenia

1. Powstały na skutek cięcia, zadany czymś ostrym, zwłaszcza bronią sieczną (o ranie) (8)
2. W funkcji przymiotnika: ostry, albo imiesłowu czynnego: tnący (1)

1. Powstały na skutek cięcia, zadany czymś ostrym, zwłaszcza bronią sieczną (o ranie) (8):

Wyrażenia: »cięta rana« = vulnus caesim factum, caesa Cn [szyk 6 : 2] (8): á z wieprzowym ſmalczem zmieſzane/ rany cięte goij FalZioł I 140b, *4f, I 53b, V 89, 115v; GroicPorz k3; O ránach ćiętych albo rozráżonych iáko ié léczyć SienLek 145, 148.

2. W funkcji przymiotnika: ostry, albo imiesłowu czynnego: tnący (1): łſniącé zbroie ſrogié Ná śię przybiera/ śiekąc vzbroiony/ Ná wſzytkié ſtrony. Gdźie miecze ćięté/ gdźie ſztychowé rázy GosłCast 40.

Cf CIĄĆ