[zaloguj się]
[pdf]

CUDOTWORCA (7) sb m

Pierwsze o prawdopodobnie jasne (w tworca wahania); a jasne.

Fleksja
sg pl
N cudotworca cudotworcy
G cudotworce
A cudotworcę
I cudotworcą
V cudotworco

sg N cudotworca (1). ◊ G cudotworce (1). ◊ A cudotworcę (2). ◊ I cudotworcą (1). ◊ V cudotworco (1). ◊ pl N cudotworcy (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Czyniący cuda, sprawca cudów; thaumaturgus, magus Cn (7): Ormiánie ieſzcże zá Sylweſtrá Papieżá/ y wielkiego Konſtántyná przez nieiákiego Grzegorzá Cudothworcá názwánego [...] świátłośćią wiáry Niebieſkiey oświeceni ſą SkarJedn 302; Iáko chorążowie tey piechoty byli wielcy Apoſtołowie/ y oni ſynowie pierworodni/ one Duchá S. pierwiaſtki/ cudotworcy SkarŻyw [407]; Oni wtak wielkim vporze zoſtali/ iſz ſię cudotworcę Moyżeſzá bać zápomnieli SkarŻyw 493; Rácżże zlecżyć/ przedźiwny cudotworco/ ruſzoną powietrzem rozlicżnych namiętnośći LatHar 236, ++6; y Hieronym ś. twierdzi/ y kośćielne hiſtorye miánowićie świádczą o ś. Grzegorzu Neocezáryiſkim/ ktory przenioſł gorę dla zbudowánia kośćiołá: ktorego przeto/ y prze inne wielkie cudá/ názwano Cudotworcą. WujNT 72; SkarKaz 418b.

Synonim: cudoczyńca.

ZZa