Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: CZCIENNIK

Następne hasło: 2. CZCION »

1. CZCION (6) part praet pass impf

czcion, czciony (3), czczon (2), tczon (1); czcion(y) BielKron (2), RejAp; czczon PowUrb, BielŻyw; tczon LibLeg. ◊ czcion (5), czcion a. czciony (1).

Teksty nie oznaczają ó.

Fleksja

sg
m	N	czcion	f	N	czciona

pl
N	subst	czczony
A	subst	czcion(e)

sg m N czcion (2). ◊ f N czciona (1). ◊ pl N subst czczony (2). ◊ A subst czcion(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

Czytany, odczytywany (6)

Czytany, odczytywany (6): Theſch. wktorym koly domu bądą czczony [modlitwy]. wthakym nyemoze ſzye vrodzycz zadne dzyeczyą martwe. PowUrb +4; Pothem lyſth odda. a gdi bandzye tczyon bendzye mowyl tho czo yeſth na dolye napyſſano. LibLeg 11/151v; BielKron 158; RejAp 88.

czcion przed kim (1): y chwalon był ten wykład ich/ y potim przed krolem też był cżcżon. BielŻyw 114.

Wyrażenie: »msza czciona« (1): krolowa Elżbieta dałá opráwić y ochędożyc/ y dwie Mſzy cżćione vſtawiłá przez dwu kapłanu. BielKron 400v.

Cf CZYŚĆ