[zaloguj się]
[pdf]

CZERNICA (8) sb f

czernica (7), czyrnica (1); czernica Mącz, SienLek (2), SkarJedn, StryjKron (3); czyrnica FalZioł.

-é- SienLek (2), -e- (1) Mącz.

Fleksja
pl
N czérnice
G czyrnic
A czérnice

pl N czérnice (3). ◊ G czyrnic (1). ◊ A czérnice (4).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

1. bot. Vaccinium Myrtillus L. (Rost); borówka czarna; Vaccinium nigrum Cn [w pl] (4): Cżérnice/ Vitis Idea, Heydelbeer SienLek 225v, Xv.
Wyrażenie: »czernice jagody« [szyk 1 : 1] (2): Też powidła z iagod cżyrnicz/ Ią oſobne na to. FalZioł V 86; Drzewo/ ták rzekące y lecie y źimie zielone/ podobne liśćie ma zielu ná którym czernice yágody roſtą Mącz 28b.
2. Zakonnica obrządku wschodniego (4):
Zwrot: »po(d)strzyc (się) w, na czernice« (2 : 1): Ieden ma kilá żon żywych: á Popowie y Włádykowie/ ſluby Bogu vcżjnione y Sákráment ten rozwięzuią: á możni poſtrzikſzy ná cżernjce iedne drugą wolnie biorą y ile ich chcą. SkarJedn 343; á mátkę przerzeczonego młodego a oſtátecznego Kniáziá wielkiego Rezańſkiego Wdowę podſtrzygł w czernice/ y do Monáſterá przyſtroiwfzy ią wegnał. StryjKron 395, 274.
Szereg: »czerniec i czernica« (1): Popy/ Czernce y Czernice/ Boiáry/ Mieſzczány/ y Poſpolſtwo z żonámi/ y z Dziatkámi/ do ſwoich zieḿ w niewolą odwiedli StryjKron 235.

ZZa