Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: DOCHLASTAĆ

Następne hasło: DOCHŁOŚCIĆ »

DOCHLUSTAĆ (3) vb pf

Fleksja

praet
	sg
3	m	dochluståł

conditionalis
	sg
3	m	by dochluståł

praet 3 sg m dochluståł (1). ◊ con 3 sg m by dochluståł (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z tych samych przykładów) s.v. dochłościć.

Znaczenia

Uderzyć, zbić (3)

Uderzyć, zbić [komu, czemu] (3): Ale záś trzem woźnicá hániebnie dohluſtał [!]/ Ták bárzo że lecowy nieboracżek vſtał. CzahTr L2v.

dochlustać czym (1): Iż kiedy on pan [Bog] prziydzye/ co nie każe pſowáć/ Być [utratnikowi] bicżem nie dochluſtał RejZwierz 122v.

W przen (1): Kiedyby dziś chciał ſtánąć s tym to pánem ſpołem/ Pewnieby ſwe rozumki prędzyuchno pomylił/ Prętkoby go to mi wierz Mikołay náchylił [...] Y on ſam Solon mądry pewnie żeby vſtał/ Bo ten náſz mędrzec Ruſki wnetby im dochluſtał. PaprPan M2.

Synonim: dochłościć.

Formacje pochodne cf CHLUSTAĆ.