Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [CHLUST]

Następne hasło: CHLUSTAĆ SIĘ »

CHLUSTAĆ (4) vb impf

Fleksja

inf	chlustać

imperativus
	sg
2	chluståj

inf chlustać (2). ◊ imp 2 sg chluståj (1). ◊ part praes act chlustając (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) – XVII w.

Znaczenia

1. Bić, zadawać razy; admonere flagello (2)
2. Chwiać, ruszać (2)

1. Bić, zadawać razy; admonere flagello, urgere flagello Cn [kogo] (2): Karz á chluſtay ſyná twoiego/ poki młody ieſt March³ V8v; A chłop głową kiwáiąc/ rzecże do ſąſiádá [...]. A pámiętaſz gdy w dworze pocżęli mię chluſtáć/ Bá niemogłciem wyćirpieć RejFig Bb5v.

2. Chwiać, ruszać; curvare Mącz [czym] (2): Nie mieyże towárzyſtwá z owemi birety/ Co chodzą po kolędzye chluſtáiąc cżámlety. RejWiz 59v; In diversufn curvari, Przegibáć albo chluſtáć ſobą y tám y ſám. Mącz 75b.

Synonimy: 1. bić, chłostać, uderzać, ugadzać; 2. chowyrać, chwiać, chybać, kiwać, kolebać, kołysać, opałać, ruszać, trząść, utrzęsać.

Formacje pochodne: dochlustać; chlusnąć.

Cf CHLUSTANIE, CHLUSTANY