[zaloguj się]
[pdf]

DOKUCZYĆ (5) vb pf

o jasne.

Fleksja

fut 3 sg dokuczy (4). ◊ 3 pl dokuczą (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII – XVIII w.

Dotknąć boleśnie, dać się we znaki [komu, czemu] (5): Chociaż oni ćwicżenia thu ſą domowego/ Wżdy cie rad vyrzę Włoſzku s twoiemi wykręty/ Tákći náſzy dokucżą áżći poydzye w pięty. PaprPan R2.
W przen [czemu] (1): Kto zginął tego ſercu/ boiaźń nie dokuczy GórnTroas 32.
a. Sprawić ból, cierpienie (w sensie fizycznym) [w tym: komu (2)] (3): Zeglarze ná morzu/ ktorym wiátr/ deſzcż/ y iny niewcżas dokucży/ niemáią ſie do cżego inego vciec áby zápomnieli wſzytkiego/ iedno do muzyki. GórnDworz H3.
Frazy: »[komu] głod dokuczy« (1): Skoro mu [Wilczkowi] głod dokucży bá wnet iáko głupi/ Y pánią mamkę s ſkory bárzo rad obłupi. HistLan F3v.

»łaknienie i pragnienie dokuczy« (1): ſen żadnego nie zmorzy: łáknienie y prágnienie nie dokucży LatHar 598.

Synonimy cf DOKUCZAĆ.

Formacje pochodne cf DOKUCZAĆ.

BZ