Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: DOPEŁNIĆ

Następne hasło: DOPEŁNIENIE »

DOPEŁNIĆ SIĘ (3) vb pf

sie (2), się (1).

o oraz e prawdopodobnie jasne (tak w dopełnić).

Fleksja

inf	dopełnić się

praet
	pl
3	subst	dopełniły się

conditionalis
	sg
3	n	by się dopełniło

inf dopełnić się (1). ◊ praet 3 pl subst dopełniły się (1). ◊ con 3 sg n by się dopełniło (1).

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu s.v. dopełnić.

Znaczenia

1. Uzupełnić się, być uzupełnionym (1)
2. Skończyć się, dobiec końca, być skończonym (1)
3. Spełnić się, ziścić się, urzeczywistnić się (1)

1. Uzupełnić się, być uzupełnionym (1): chce Pan Chriſtus [...] ieſzcze więcey ćierpieć: áby ſię ták dopełniło/ czego nie doſtáie mękom iego. WujNT 697.

2. Skończyć się, dobiec końca, być skończonym (1): gdy ſie dopełniły dni ſpráwy vrzędu iego [Zachariasza] [Vulg: et impleti sunt dies officii Luc 1/23]/ ſzedł do domu ſwoiego RejPos 296.

3. Spełnić się, ziścić się, urzeczywistnić się [komu] (1): ále z martwych wſtániem iego ſwięthym wſzythko dobre náſze dopełnić ſie nam miáło. RejPosWstaw 110v.

Formacje pochodne cf PEŁNIĆ SIĘ.