[zaloguj się]
[pdf]

DUCHOWY (5) ai

o jasne.

Fleksja
sg
m Gduchow(e)go f Gduchow(e)j n Gduchow(e)go
Iduchowym I I

sg m G duchow(e)go (2). ◊ I duchowym (1). ◊ f G duchow(e)j (1). ◊ n G duchow(e)go (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Przymiotnik dzierżawczy od „duch” ‘byt niematerialny, niecielesny’ (5): Ták oni ſobie tuſzą/ żeby ſtąd mieli świádectwo przećiw Arrianom/ ktorym by dowieść mogli boſtwá ſynowego y duchowego: áno ſie tym ſámym w błąd Sábeliuſzow w dawáią CzechRozm 15, 26v; [Duch św: przyjął na się kształt gołębicy] Cżegoby mu pewnie nie trzebá było: gdyby on był z nátury gołębiem/ á nie duchem/ [...] Ponieważ duchowi duchowego/ á gołębiowi gołębiego ná ſię kſztałtu bráć nie trzebá. CzechEp 316, 146.
a. Posiadający ducha, nawiedzony (1): Przyſzły dni náwiedzenia/ przyſzły dni oddánia dozna Izráel ſproſnego proroká/ ſzaleńcá (y) mężá kłamliwego (marg) wł: Mężá duchowego. (‒) [ſſalonego mężá duchownego Leop; furiosum virum ventosum PolAnt] BudBib Os 9/7.

Cf DUCHOWNY

TG