« Poprzednie hasło: DUK | Następne hasło: DUKAĆ » |
DUKA (4) sb m
duka (3), duk (1); duka BielSpr, StryjKron, KlonWor; duk BielKron.
-k- (3), -c- (1).
sg | |
---|---|
N | duka |
G | duka |
I | duką |
sg N duka (2). ◊ G duka (1). ◊ I duką (1).
Sł stp, Cn, Linde brak.
W połączeniu z nazwą miejscową lub przymiotnikiem od nazwy miejscowej (3): przycżyná iego śmierći byłá z fráſunku/ gdy vſłyſzał żonę ſwego ſynowcá Duka de Pálliáno/ z miáry ſwey wyſtępić/ á wſtyd małżeńſki ſtráćić. BielKron 238v; záſie Málátéſtá s Papieżem s Cálábri/ tákież Weneći z Duką Ferárſkim/ y z Máximilianem [zaczęli prowadzić walki wewnętrzne] BielSpr 57; w Grenningu Mieśćie Friſlanſkim Hetman Hiſpáńſki Duca de Alba záłożył twierdzą mocną StryjKron 26.
HJ