[zaloguj się]
[pdf]

DURNY (2) ai

Fleksja
sg
nNdurn(e)
pl
G durnych

sg n N durn(e) (1). ◊ pl G durnych (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) – XVIII w.

Bezrozumny, próżny, pyszny, zarozumiały; amens, captus corde, delirus, demens, excors, vecors Cn (2): Ach coż tákich Pokrzywek y Grzywacżow durnych: Ktorzy cudzołożnikow y Cżuryłow iurnych Bękárty podrzucone grzeią/ karmią/ pieſzcżą KlonWor 61.
W przen (1):
Wyrażenie: »durne złoto« (1): Durneć Złoto nas ſprząta [divitis hoc vitium est auri. Tibullus 1, 10, 7]: niecżuć było woyny/ Gdy bukowy ná ſtole ſtał kuffel nieſtroyny. RybGęśli B2.

Synonimy: bezrozumny, szalony.

SB