Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: 1. DUSZNY

Następne hasło: DUSZOBOJCA »

2. DUSZNY (3) ai

duszny (2), duszen (1); duszny KochPs, PudłFr duszen ForCnR.

Fleksja

sg
m	N	duszen	f	N	dusznå
	I	dusznym		I

sg m N (praed) duszen (1). ◊ I dusznym (1). ◊ f N (praed) dusznå (1).

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.

Znaczenia

Przymiotnik od „dusić”
- 1. Zduszony, przygnieciony (1)
- 2. Duszący, utrudniający oddychanie (1)
- 3. Trapiący, nękający (1)

Przymiotnik od „dusić”:

1. Zduszony, przygnieciony (1):

Zwrot: »być w piersiach duszen« = z trudem oddychać (1) : Był też w pierſiach duſzen/ bo Nieſzcżęſcie/ s Sżkodą wielmi go byli zdáwili ForCnR D2v.

2. Duszący, utrudniający oddychanie (1):

Wyrażenie: »duszny wiatr« (1): Trawie podobien człowiek/ którą oſtrémi Ledá w dźień koſá przytnie zębámi ſwémi. Podobien kwiátu/ który/ gdy ſye rozwinął Nalepiéy/ duſznym wiátrem zmorzony zginął. KochPs 154.

3. Trapiący, nękający (1): IA ſye nic nie dźiwuię/ że mię śmierć pożyłá/ A wſzákći mi y nędzá doſyć duſzna byłá. PudłFr 38.