[zaloguj się]
[pdf]

DWORAK (6) sb m

o jasne, a pochylone.

Fleksja
sg pl
N dworåk dworåcy
G dworåka
I dworåki(e)m
V dworåku

sg N dworåk (2). ◊ G dworåka (1). ◊ I dworåki(e)m (1). ◊ V dworåku (1). ◊ pl N dworåcy (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Dworzanin, człowiek układny, elegancki, wytworny; curialis BartBydg; antembulo, assectator, aulicus, stipator Cn (6): curiales, dworaczy BartBydg 216b.

W przeciwstawieniu: »dworak ... prostak (a. prosty człowieczek)« (3): Vprzedzil dworak proſtaka Ziemianina onego zewſi nieboraka Czo teſz to chczial przechorką bicz Yz lwa ſtraſſil tim ſie chlubicz RejRozm 402; PRzyiechał do mnie ieden/ co ſye báwi dworem/ [...] Radby co wykuglował ná chudym domaku: Proſtym ći ia człowieczek/ łáſkáwy dworaku. PudłFr 63; Do ktorych [głupich wdów] w dom cżłek dobry gdyby w ſukni ſzárey Przyiechał/ y ſług nie miał do ſwoiey wśi ſtárey: Smieią ſie z niego/ ſzydzą/ zowią go proſtakiem/ Alić druga nie wſkora z ſwoim więc dworakiem. BielRozm 30.

Przysłowie: Yz lwa ſtraſſil tim ſie chlubicz Bowim to ſtara nowina Ma dworak nad ziemianina RejRozm 402.
a. Żołnierz zaciężny, służący w wojsku królewskim (1): Rzadki dobry/ co ſkuśi téy żołniérſkiéy iuchy. Wczym mi ſie trzebá dobrze z rozumem zráchowáć/ Bobym niechćiał dworaká k téy ſłużbie prziymowáć: Ni háyduká: wſzytko to zmędrzáło przy dworze WyprPl A2v.

Cf [DWORZANEK], DWORZANIN

BZ