[zaloguj się]
[pdf]

DZIEGIEĆ (2) sb m

dziegieć (1), dziekieć (1); dziegieć SienLek; dziekieć RejZwierz.

Oba e jasne.

Fleksja
sg
N dziekieć
I dziegci(e)m

sg [N dziekieć.] ◊ I dziegci(e)m (2).

Sł stp: dziegić, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Gęsta ciecz, rodzaj smoły otrzymywanej z suchej destylacji kory brzozowej, stosowanej w lecznictwie jako maść; pix liquida betullae adustae, sutorium unguen a. atramentum Cn (2): Dobrze téż wſzeláki párch mázáć/ dźiegćiem/ zmiéſzawſzy z mlékiem y z ſolą zárowno SienLek 181; [Dźiekiec/ Pix, atramentum sutorium Volck Eee4.]

Iron. O oleju świętymi zwanym też olejem katechumenów, używanym przy chrzcie (1): Nápluyże mu [dziecięciu] ná ocży/ miły dobrodzyeiu/ A potym mu namáżeſz/ ná cżoło oleiu. Náſolże dobrze gębę/ [..,] Proſto ták Apoſtoli/ gdy ná ſwiecie byli/ Słucháiąc Páńſkyey woley/ tákim dzyekciem krzćili. RejZwierz 107.

WK, BC