[zaloguj się]
[pdf]

DZWONIK (11) sb m

dzwonik (4), dzwonnik (1), zwonnik (5), zwonik (1); dzwonik RejKup, RejZwierc, CzechEp, KlonWor; dzwonnik KochFr; zwonnik Murm, BartBydg (3), Mącz; zwonik Mymer1.

-ó- (1) Mącz, -o- (1) KochFr.

Fleksja
sg pl
N dzwonik dzwonicy, dzwonikowie
D dzwonnikowi

sg N dzwonik (7). ◊ D dzwonnikowi (1). ◊ pl N dzwonicy (2) BartBydg, RejKup, dzwonikowie (1) CzechEp.

Sł stp brak, Cn s.v. dzwoniarz, Linde XVI w. (jeden z tych samych przykładów).

Człowiek ze służby kościelnej dzwoniący w dzwony i spełniający inne posługi; aedituus Murm, Mymer1, BartBydg; campanarius, custos (domus), sacristianus, tutor aedis BartBydg; custos sacrorum Mącz; a campanis, codonophorus, minister templi, motor a. agitator aeramenti campani, pulsator aeris tinnuli, tintinnaculus Cn (11): Murm 173; Mymer1 9; BartBydg 21b, 46 [2 r.J; RejKup 13v; Custos sacrorum, Sákriſtian/ álbo zwonnik. Mącz 75c; Bom też to co teraz klechowie cżynią y dzwonikowie/ ią z drugimi przedtym cżyniał CzechEp 66; PLácze Márek: nie przeto że świát zoſtáwuie/ Ale że dzwonnikowi groſz ieden gotuie KochFr 119; KlonWor 9.
Przysłowie: A długoż tey ſławy będzie/ Poki dzwonik we dzwon gędzie RejZwierc [233].

Cf ZWONIARZ

BC