[zaloguj się]
[pdf]

EGZALACYJA (2) sb f

Fleksja

N pl egzalacyj(e) (2).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Wyziewy, gazy i pary wydobywające się z ziemi; według poglądów dawnych kosmologów (Palingenius) powstawały z nich ognie latające w przestworzach [exhalatio – wywianie; terrae exhalationes – mgły z ziemie powstające Mącz 152d; exhalatio – kurzawa Calep; kurzawa sucha z ziemi – exhalatio terrae; wilgotność, wilgość, wodnistość ‒ exhalatio nebulosa Cn; exhalatio ignita Łac śr] (2): (marg) Exálácie/ tho ieſt ognie co latáią (‒) A tu iuż możeſz wierzyć/ że tám pewny ogień/ Kiedy ocżymá widziſz zápalony płomień. Także y ine znáki co długo latáią/ Zápaliwſzy ſie/ poki w wodę nie wpadáią. Wſzytkoć to ſą ty prochy/ co z zyemie powſtáią/ Zwłaſzcżá kiedy ich wiátry ſpołu nie zbijáią. Náſzym ſie ocżom ták zda/ że gwiazdy ſpadáią/ Ano od nich ty prochy co ſie zápaláią. RejWiz 151 v, Cc5v.

Synonim: kurzawa.

Cf [EKSHALACYJA]

AKtt