Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: EPIKUREISMUS

Następne hasło: [EPIKUREUSZ] »

EPIKUREUS (2) sb m

Oba e jasne.

Fleksja

	sg
N	epikureus
I	epikureus(e)m

sg N epikureus (1). ◊ I epikureus(e)m (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Zwolennik szkoły filozoficznej Epikura (1)
2. Rozpustnik, bezbożnik (1)

1. Zwolennik szkoły filozoficznej Epikura [epicurei ‒ zwolennicy Epikurowi Mącz 106e] (1): Perfectus Epioureus evasit. Stal ſie doſkonáłym Epicureuſem. Mącz 472d.

2. Rozpustnik, bezbożnik (1): Bezá [...] był Epicureus y bluźniercá/ ktory ſwoipii wſzetecżnemi a łoterſkiemi wierſzámi y Márciáliſowe y Cátuluſowe plugáſtwá przewyżſzył. WujJud 218.

Cf EPIKURUS