[zaloguj się]
[pdf]

FARARZ (9) sb m

Pierwsze a jasne, drugie pochylone.

Fleksja
sg pl
N farårz farårzowie, farårzy
A farårze
I farårz(e)m farårzmi

sg N farårz (3). ◊ I farårz(e)m (1). ◊ pl N farårzowie (2), farårzy (1) KromRozm III (2 : 1). ◊ A farårze (1). ◊ I farårzmi (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) – XVIII w.

1. Proboszcz, pleban; parochus BartBydg, Murm, Calep; pastor ecclesiae BartBydg, Murm (8): Parochus ‒ Fararz. Calep 757b.
Szeregi: »pleban, (albo) fararz« (2): BartBydg 108v; Pastor ecclesiae. eyn pfarher Pleban álbo fararz. Parochus idem. Murm 172.

»fararz, (a) pastyrz i (a) sługa kościelny« [szyk 4 : 1] (5): ći páſtyrzowye á fárarzowye ich y ſludzy koſcyelni/ nye ápoſtolſkim ſpoſobem ſtáwyeni bywaią/ áni obyczáyem przez ápoſtoły vſtáwyonym ſpráwuyą vrzędy ſwoye. KromRozm III I2v, H7v [2 r.], I4v, K8.

2. Parafianin, podległy zwierzchnośći; paroecus Cn (1):
Przen: Podwładny (1): żaden tey beſtiey okrotzyć nie vmiał. Nie mniey też Moſkiewſkiego Papież y s Ceſárzem/ Niemogli go vtzynić nigdy ſwym phárarzem. WierKróc A2.

Synonim: 1. pleban.

TZ