[zaloguj się]
[pdf]

FUZA (3) sb f

Fleksja

I sg fuzą (3).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (dwa z tych samych przykładów); poza tym XIX w. w innym znaczeniu.

Osad, męty opadłe na dno naczynia po ustaniu się płynu, ustoiny; tu przen (3):
W funkcji przysłówka: »fuzą« = bezużytecznie, marnie; nikczemnie (3):
Zwrot: »wychodzić, wyjść fuzą« (2 : 1): Ale ty wżdy nieboże ſam ná ſię miey bácżność/ Abyć fuzą nie wyſzłá tá twa zacna młodość/ [...] Ale ty ták rozumiey moy młodzyeńcże miły/ Abychmy dármo cżáſu márnie nie tráćili. RejWiz 29, 16; RejZwierc 122.
Wyrażenie: »szpetną fuzą« (1): Tám leniſtwo/ oſpálſthwo/ á tu záſię cżuyność á pilne rozważánie cżáſow/ áby nigdy dármo á ſzpetną fuzą nie wychodziły. RejZwierc 122.
Szeregi: »darmo a fuzą« (1): RejZwierc 122. Cf Wyrażenie.

»fuzą a dymem« (1): Ieść/ pić/ dobrey myſli być/ chędogo ſie oblec. Toć ludzi wſzędy zdobi/ toć dobrą myſl cżyni/ A ſnadź kto to opuśći/ podobien ku świni. A práwie mu cżás fuzą wychodzi á dymem/ Iużby lepiey zá rázem zoſtáć bernádynem. RejWiz 16.

[Uwaga : Możliwa też interpretacja „fuza” = najkrótsza nuta (tak Łac śr), stąd »fuzą« = szybko, bez śladu, nieuchwytnie.]

Cf 1. FUS

KK