[zaloguj się]
[pdf]

1. FUS (4) sb m

fus (3), fuz (1); fus GlabGad, SienLek, Calep; fuz Oczko.

Fleksja
sg
N fus
G fuzu
I fus(e)m

sg N fus (2). ◊ G fuzu (1). ◊ I fus(e)m (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

1. Osad, męty opadłe na dno naczynia po ustaniu się płynu, ustoiny; amurca, amurga, faex, fraces, frages, magma, retrimenta, sanies Cn (2): zaſię w oleiu czo na ſubtelnieyſzego to nalepſzego ieſt, á to też na wirzchu zoſtawa, gdiż gruboſc wſzitka ku dołu ciągnie ktorą fus zową czo ſie na dnie vſtoi. GlabGad Kv; SienLek 79v.
2. Zanieczyszczenia, odpady wydzielające się przy wytapianiu lub przetapianiu kruszców i metali; helcysma Calep (2): Y będźieć [...] wodá złota/ śrzebrna/ żelazna/ miedźiana/ wapienna/ ołowna/ y ieſzcze owych przyſad co z fuzu tych kruſzców idą/ iáko Ochrá/ Miſy/ Sory/ Calchantum ich właſność/ fárbę/ y ſmák podawáiąc Oczko 7.
Szereg: »fus albo brud« (1): Helcysma est scoria argenti ‒ Fus albo brud na złocie. Calep 474b.

Synonimy: 1. brud, drożdże, nieczystości, ostatki; 2. brud, szlak, szum, szymowiny, żużel, żużelica.

Cf FUZA

KK