[zaloguj się]
[pdf]

GRUBIJAN (3) sb m

grubijan (2), grobijan (1); grubijan StryjKron, PaprUp; grobijan Calep.

a pochylone; o prawdopodobnie jasne (tak Cn).

Fleksja
sg
N grobijån
A grubijåna
I grobijånem
inne pl A a. I - grubijåny

sg N grobijån (1). ◊ A grubijåna (1). ◊ [I grobijånem.] ◊ pl A a. I grubijåny (1).

Sł stp brak, Cn s.v. gruby człowiek, Linde XVII – XVIII w.

Człowiek głupi, niewykształcony; amusus Calep; rudis homo, subhorridus et incultus vir Cn (3): nád Sędziego nieuká/ y grubianá niemáſz w ſwiecie nic nieſpráwiedliwſzego StryjKron A6; Zwalic niektorzi te tam wiſſzei pomienione grubiani PaprUp K3v; Amusus ‒ Nieumieiętnij Grobian Calep 65b. 
[Zwrot: »być [u kogo] grobijanem, za grobijana«: Ieślibych tedy niewiedźiał mocy głoſowey/ będę v tego co mowi grobijanem/ á ten co mowi będźie też v mnie zá grobijaná. CzechNT 1594 1.Cor 14/11.]

Synonimy: drwal, dubiel, gbur, grundal, grundychwał, grundys, kozica, nieuczosaniec, nieuk, pień, prostak, woł.

Cf GRUBALA

KW, KO