[zaloguj się]
[pdf]

GUŚLNIK (4) sb m

guślnik (3), gusłnik (1); guślnik BartBydg (2); guślnik : gusłnik BibRadz (1 : 1).

guślnik zawsze -s-, -ſ-.

Fleksja
sg pl
N guślnik
G gusłnik(o)w

sg N guślnik (3). ◊ pl G gusłnik(o)w (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Człowiek zajmujący się wykonywaniem obrzędów magicznych; aruspex, augur, divinator, extipex BartBydg (4): Aruspex, divinator, quasi ararum inspector, vel qui intenstina pecudum inspicit, ut futura praedicet, vyesczecz, guslnyk BartBydg 15, 55.

W połączeniu szeregowym (1): Niechayże ſie nikt miedzy wámi nie znáyduie coby miał przenáſzáć przez ogień ſyná ſwego/ ábo corkę ſwoię/ áni wieſzczek/ áni guſlnik/ áni ten coby wrożył/ áni cżarownik [divinans divinationes, praestigiaior, et augur, et maleficus]. BibRadz Deut 18/10.

Szereg: »czarownik i gusłnik« (1): Czárownikow y gusłnikow ſie ſtrzedz. BibRadz Lev 19 arg. [Ponadto w połączeniu szeregowym 1 r.].

Synonimy cf GUŚLARZ.

Cf CZASOGUŚLNIK, [GUŚLARZ]

KW