Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [HALABARDA]

Następne hasło: HALABARTNIK »

HALABART (7) sb m

halabart (6), alabart (1); halabart LibMal, Mącz, StryjWjaz (2), Calep, KlonWor; alabart RejWiz.

Pierwsze dwa a jasne (w drugim 1 r. błędne znakowanie), trzecie pochylone.

Fleksja

	sg	pl
N	halabårt
A	halabårt
I	alabårt(e)m	halabårtami, halabårty

sg N halabårt (2). ◊ A halabårt (1). ◊ I alabårt(e)m (1). ◊ pl I halabårtami (2), halabårty (1); -ami KlonWor; -ami : -y StryjWjaz (1 : 1).

Sł stp: helbart lub helbarta, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Znaczenia

Siekiera z obustronnym ostrzem i z grotem osadzona na długim drzewcu, broń do kłucia i sieczenia (z niem. Hellebarte) (7)

Siekiera z obustronnym ostrzem i z grotem osadzona na długim drzewcu, broń do kłucia i sieczenia (z niem. Hellebarte); bipennis Mącz, Calep, Cn; securis Cn (7): LibMal 1545/99v; A dyabeł miedzy nimi z álábartem krocży RejWiz 140; Bipennis, Topor/ álbo/ Hálabart/ álbo/ Siekierá ná obie ſtronie oſtrze máyąca. Mącz 25b; Drábánći z Hálábarty Koſcielnych drzwi ſtrzegli. StryjWjaz C2, B4v; Calep 131b; KlonWor 12.