Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: HARAB

Następne hasło: [HARACZ] »

HARABURDA (4) sb f

[f], m (4) [w funkcji n-pers].

Wszystkie a jasne.

Fleksja

	sg
N	haraburda
A	Haraburdę

sg N haraburda (1). ◊ A Haraburdę (3).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. [Rupiecie, stare graty (z czes. haraburda)]
2. n-pers (4)

1. [Rupiecie, stare graty (z czes. haraburda): Háráburdá/ veteramentum, vilis et nihili suppellex. Volck Ggg2.]

2. n-pers (4): StryjKron 782 [2 r.]; KochJez Bv; NA ſéymie Lubelſkim 1569. kiedy byli pánowie Litewſzcy przed ſkonczeniem vniiéy ćicho viecháli/ między inſzémi żárty [...]/ té dwá wierſzyki ná śćienié było nápiſano: Litwá známi vniią vczyniłá ſtroyną: Vćiekli/ zoſtáwiwſzy Háráburdę z Woyną. A to ná ten czás byli dwa piſárze Litewſzcy/ którzy byli przy Káncelláriiéy zoſtáli: Iákoby miáſto vniiéy burdá y woyná. KochAp 12.

Synonimy: 1. grat, rupieć.