[zaloguj się]
[pdf]

HARCOWNIK (17) sb m

a oraz o jasne.

Fleksja
sg pl
N harcownik harcownicy
G harcownik(o)w
A harcownika harcowniki
I harcowniki
L harcownikåch

sg N harcownik (2). ◊ A harcownika (1). ◊ pl N harcownicy (3). ◊ G harcownik(o)w (1). ◊ A harcowniki (8). ◊ I harcowniki (1). ◊ L harcownikåch (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) – XVIII w.

Wojownik walczący pojedynczo przed bitwą na oczach obu wojsk nieprzyjacielskich; także: żołnierz, rycerz; monomachus Mącz; agitator, excursor, praesultor, proludens, provocator Cn (17): Skánderbeg [...] wyſłał pierwey hárcowniki ktorzy ſnimi po iednemu cżynili BielKron 245, 312v; Monomachus, Hárcownik ten który ſie ſam á ſam potyka. Mącz 230c; BielSpr 26v.
W przen (13): RejWiz 169v, 171v, 190; A tyć to hárcowniki przed ſobą wyſadzáią ći Anyeli dobrzy á ſwięći s tymi ányoły złemi. RejAp 102v, 136; Widziſz że maſz ná ſię thęgiego hárcowniká tego to Anyołá ciemnośći RejPos 57, 133v, 334; A ták trzebá nam záwżdy pilną ſtraż około ſiebie mieć/ á mieć ſie ná pilnej piecży/ gdyż wiemy o ták miſternych hárcownikach ná ſię. RejZwierc 114v, 135v; ArtKanc 88.
Szereg: »harcownik a (i) sprzeciwnik« (2): RejAp 74; Y rozumiał temu Pan/ iż ten hárcownik á ten ſprzećiwnik náſz ſtąd miał napirwey ná gruſzth záłożyć/ á ſtąd nędznego cżłeká naprzod pokuśić. RejPos 71.

Cf HARCERZ

KN